Żyć ku chwale Jezusa Chrystusa - Króla Wszechświata
Z ks. kanonikiem Tadeuszem Serwotką, proboszczem parafii Św. Brata Alberta w Ustroniu - Zawodziu i Adamem Kędzierskim, fundatorem i budowniczym kościoła parafialnego, rozmawia Adam Kisiel
- W parafii Św. Brata Alberta w Ustroniu-Zawodziu odbyła się niedawno, 9 września 2006r., konsekracja kościoła pod wezwaniem Chrystusa Króla Wszechświata. Podczas tej uroczystości wielu jej uczestników usłyszało informację, że kościół ten ufundował jeden człowiek. Jaka jest historia tej decyzji?
Adam Kędzierski: - Kiedy „dojrzała” we mnie myśl budowy kościoła, pojawiło się pytanie,gdzie? Przypomniałem sobie, że niedawno powstała nowa parafia w Ustroniu-Zawodziu. Bardzo mnie to ucieszyło, bo jest to blisko od miejsca mojego zamieszkania. Telefonicznie zapytałem ks. proboszcza czy są ewentualne plany budowy kościoła, a kiedy dowiedziałem się, że tak, spotkałem się z proboszczem i zaproponowałem samodzielne wybudowanie kościoła, bez niczyjej pomocy. Dosyć trudno będzie mi zapomnieć jego spojrzenia, które wyrażało „pewną ocenę” przybysza. Nie zraziło mnie to i powtórzyłem swoją ofertę dodając, że jestem przy zdrowych zmysłach. Wtedy ks. proboszcz znieruchomiał, zmienił się na twarzy w jednym momencie i zauważyłem w jego oczach łzy. Myślę, że po tym pierwszym spotkaniu nie do końca uwierzył w to, co usłyszał. Ja ks. proboszcza nie znałem wcześniej, nie wiem, czy on znał mnie.
- A jak Ksiądz Proboszcz potraktował tę propozycję, czy od razu Ksiądz uwierzył w jej realność?
Ks. Tadeusz Serwotka: - Zanim odpowiem, chciałbym sięgnąć do nieco wcześniejszych faktów. W 1995 roku zostałem mianowany przez Ks. Biskupa Ordynariusza Tadeusza Rakoczego duszpasterzem Ośrodka Duszpasterskiego p.w. św. Brata Alberta w Ustroniu Zawodziu. Zdawałem sobie wówczas sprawę z tego, iż koniecznym będzie wybudowanie przy istniejącej tymczasowej kaplicy budynku probostwa. Nie było to łatwe z bardzo wielu powodów. W końcu,po wielu wyrzeczeniach, udało się go wybudować i tamże zamieszkać. W roku 2000 ośrodek duszpasterski dekretem Ks. Biskupa Ordynariusza został przekształcony w parafię. Dynamicznie rozwijające się duszpasterstwo przy skromnej kaplicy pokazywało, że koniecznym będzie budowa nowego kościoła. Świadomość tego sprawiała, iż na nowo przypominały mi się ogromne trudności materialne związane z budową probostwa – byłem już „wypalony” ciągłym proszeniem i wyjazdami do innych parafii z kazaniami i zbieraniem kolekt, z drugiej strony jednak zdawałem sobie sprawę z tego, że nowy kościół jest bezwzględnie potrzebny. Świadom trudności, które przerastały wyobraźnię, może i zdrowy rozsądek, ale ufny w to, że jeżeli Bóg tego chce, to tak się stanie, podjąłem przygotowania do budowy. Rozpocząłem od modlitwy w tej intencji, od uzyskania zgody Kurii Bielsko-Żywieckiej. Przygotowałem tablicę kamienia węgielnego, gotową do poświecenia przez Ojca Świętego Jana Pawła II, zacząłem kompletować mapki i potrzebne dokumenty i pewnego dnia telefon. Nie mogłem uwierzyć, że stał się cud, który pokazał działanie Opatrzności Bożej. Dalej już wiecie.
- Każdy człowiek jest grzeszny i jego powrót do Boga możliwy jest tylko dzięki Miłosierdziu Bożemu. Tę drogę w ostatnich czasach, podczas pontyfikatu Jana Pawła II, bardzo wyraźnie wskazał Kościół św. ukazując światu objawienia Siostry Faustyny poprzez jej beatyfikację i kanonizację oraz ustanawiając uroczystość Miłosierdzia Bożego w pierwszą niedzielę po Zmartwychwstaniu. Ale Jan Paweł II już od swojego pierwszego wystąpienia wzywał do uwielbienia Boga w swoim ziemskim życiu: "Otwórzcie drzwi Chrystusowi" i wskazywał kierunek tego życia, jego ostateczny cel - wieczne zbawienie.
Czy wybór wezwania kościoła, Chrystusa Króla Wszechświata, był podyktowany tym papieskim nauczaniem?
Adam Kędzierski: - Wezwanie kościoła, Chrystusa Króla Wszechświata, było moją stanowczą prośbą i nie wynikało z papieskiego nauczania, ale znajomości misji Sługi Bożej Rozalii Celakówny – Intronizacji Jezusa Chrystusa na Króla i Pana oraz praktyczne przyjęcie Jego praw w codziennym życiu. Misję tę przekazał Rozalii Celakównej sam Pan Jezus. Od kilku lat staram się przyczyniać do inicjowania Intronizacji w różnych parafiach i mogę pochwalić się pewnymi sukcesami w tym ruchu. Wezwanie kościoła będzie pomocne w tej działalności, którą mam zamiar kontynuować i tym przysparzać chwały Jezusowi Chrystusowi.
- Od kiedy, od jakiego momentu w swoim życiu zaangażował się Pan w działanie mające na celu przybliżenie zrealizowania misji Służebnicy Bożej Rozalii Celakówny?
Adam Kędzierski: - Z postacią Rozalii Celakówny spotkałem się ok. 10 lat temu. Mniej więcej od czasu otwarcia procesu beatyfikacyjnego „Posłaniec Serca Jezusowego” publikował informacje od ludzi, którzy doświadczyli łask Bożych za przyczyną Sł. B. Rozalii. Ja również kilka lat temu uzyskałem łaskę uzdrowienia od Boga za przyczyną orędownictwa Rozalii. Bliższe zapoznanie się z misją Celakówny miało miejsce w trakcie przygotowania Intronizacji Chrystusa Króla w mojej parafii p.w. Św. Anny w Ustroniu-Nierodzimiu. Odbyło się to w 1999 r. i była to pierwsza Intronizacja Chrystusa Króla w Diecezji Bielsko-Żywieckiej. Później udało mi się przyczynić do przeprowadzenia Intronizacji w wielu parafiach.
- Czy dlatego to swoje zadanie życiowe - budowy kościoła - potraktował Pan jako votum błagalne w intencji rychłej beatyfikacji Służebnicy Bożej Rozalii Celakówny?
Adam Kędzierski: - Staram się służyć Panu Bogu najlepiej jak potrafię i dlatego nie boję się podejmować zadań, które mogą być nawet bardzo wielkie. Sł. B. Rozalia Celakówna jest postacią niezwykłą, wybraną przez Pana Jezusa, ale też obdarowaną przez Niego ogromnymi łaskami. Poznałem dosyć dokładnie życiorys Rozalii i z tego wnoszę, że doświadczeń, jakich doznawała pracując w szpitalu, na oddziale skórno-wenerycznym ponad dwadzieścia lat, nie mogłaby wytrzymać, patrząc po ludzku, bez jakiejś nadzwyczajnej pomocy. Swoje niezwykle trudne zadania mogła spełniać będąc w stałej łączności z Jezusem Chrystusem, mając świadomość, że On ciągle jest z Nią i stale Jej pomaga przetrzymać najcięższe chwile. Jako pielęgniarka, opiekując się ciężko chorymi na choroby weneryczne, ale też chorymi na duszy, doprowadzała ich do pojednania z Bogiem. W czasie całej Jej pracy nikt nie umarł, podczas Jej dyżurów, nie pojednany z Bogiem. Otrzymała też misję od Pana Jezusa – staranie się o przeprowadzenie Intronizacji Go w Polsce, a przez Polskę na całym świecie. Zarówno osoba Sł. B. Rozalii jak również przekazana Jej misja przez Pana Jezusa są niezwykłe, wielkie, ważne i święte, dlatego uważam, że każde poświęcenie się jest warte, aby osoba ponad wszelką wątpliwość święta została wyniesiona na ołtarze, a misja przekazana Jej przez Pana Jezusa – spełniona.
- Ma Pan swoją rodzinę. Jak żona i dzieci zareagowali na tę przecież niecodzienną decyzję?
Adam Kędzierski: - Żona, jak również 5-cioro dorosłych już dzieci, wszyscy są mocno zaangażowani w Kościele, więc akceptują też moje zaangażowanie, które widzą od lat, bo oprócz kościoła w Ustroniu-Zawodziu już wcześniej zrobiłem wiele dla innych kościołów i parafii .
- Czy Pana rola w budowie kościoła sprowadzała się do zapewnienia środków finansowych?
Adam Kędzierski: - Moja rola w budowie kościoła nie miała żadnych ograniczeń. Ponad wszelką wątpliwość pomysł budowy kościoła, jak również siłę do realizacji tego pomysłu otrzymałem od Boga. Odbieram to jako ogromną łaskę, za co jestem Chrystusowi bardzo wdzięczny, że to właśnie mnie wybrał jako narzędzie do tego dzieła i dał mi wszystko, abym mógł go zrealizować. Przy budowie robiłem wszystko w sensie organizacyjnym, pomysłodawczym i bardzo wiele sam czynnie wykonywałem. Rozpocząłem we współpracy z ks. proboszczem od przygotowania placu pod budowę, przywiezienia „kamienia węgielnego” z Rzymu, załatwiania spraw związanych z pozwoleniem na budowę, wszelkich projektów, załatwiania materiałów budowlanych, organizacji prac budowlanych, malarskich, artystycznych, wyposażenia kościoła (np. odlanie i sprowadzenie ponad 2-tonowego dzwonu z Passau w Niemczech, sprowadzenie organów z Norwegii, unikalnej mozaiki z Wenecji), a także posprzątania placu po budowie i wewnątrz kościoła. Sprawa finansowania tego wszystkiego należała również do mnie.
- Jaką rolę pełni w Pana życiu modlitwa, Matka Boża i opieka poszczególnych świętych?
Adam Kędzierski: - Modlitwa w moim życiu pełni rolę przewodnią, zaczynam nią każdy dzień, kończę również modlitwą. Mam świadomość, że jest to utrzymywanie relacji z Bogiem. Ojciec Święty Jan Paweł II powiedział kiedyś, że „… modlitwą można poruszyć Ziemię”. Całkowicie tę prawdę przyjmuję, a praktyka mojego życia siłę i skutek modlitwy potwierdziły wielokrotnie. Codziennie w modlitwach polecam się i proszę o orędownictwo u Boga Matkę Bożą, Św. Józefa, Św. Apostołów, polskich świętych i błogosławionych, sług Bożych, odmawiam różaniec, wybrane litanie, modlitwy ku czci Najświętszej Krwi Chrystusa i inne.
- Co było największą trudnością podczas projektowania i budowy świątyni?
Adam Kędzierski: - Można powiedzieć, że łatwych rzeczy w projektowaniu i budowie kościoła nie było. Zawsze najbardziej męczą mnie rozmowy z ludźmi niekompetentnymi, od których zależą decyzje, czekanie na postępowanie administracyjne, kontakty z ludźmi, którzy nie dotrzymują słowa. Budowa kościoła to ogrom przeróżnych spraw do zorganizowania, ułożenie harmonogramu działania, podejmowanie niezliczonych decyzji, konieczność pewnej orientacji w wielu dziedzinach budownictwa, sztuki, ekonomii i wiele innych rzeczy. To wszystko jest trudne i nie wiem doprawdy, co było najtrudniejsze.
- Jakie wydarzenia z okresu budowy kościoła przyniosły Panu największą radość?
Adam Kędzierski: - Wydarzeń, które w okresie budowy kościoła przynosiły radość było bardzo wiele, właściwie wszystko, a to dlatego, że realizacji tego dzieła podjąłem się dobrowolnie, z własnego wyboru. Przyświecała mi świadomość, że buduję ziemski dom samemu Chrystusowi, że jest to ogromne wyróżnienie i łaska dla mnie. W całej budowie wszystko się udawało, czuli to wszyscy, a ja głośno i wielokrotnie o tym mówiłem z budowniczymi, artystami zdobiącymi wnętrze kościoła. Wszyscy czuliśmy coś nadzwyczajnego we wszelkich powodzeniach w układaniu się wielości i różnorodności wszystkich spraw. Ja nie mam wątpliwości najmniejszych, to po prostu niezliczone łaski Chrystusa to wszystko sprawiły. Oczywiście konsekracja kościoła była największą radością i szczęściem, bo właśnie od tej pory Chrystus zamieszkał w świątyni, którą Mu wybudowaliśmy.
- Z jaką reakcją parafian, wczasowiczów i pacjentów sanatoriów spotyka się Pan?
Adam Kędzierski: - Parafianie są bardzo wdzięczni za wybudowanie kościoła i przy każdej okazji dają tego wyraz przez gesty i słowa wdzięczności, uznania, szacunku jak również intencją Mszy Św. dziękczynnej i publicznego, bardzo uroczystego podziękowania podczas Eucharystii w świątyni. Wczasowicze, kuracjusze i goście Ustronia-Zawodzia kierują również słowa uznania za powstanie kościoła w tempie niespotykanym. Wielu mówiło: „za poprzedniego naszego pobytu nic tu jeszcze nie było”, albo „budowano dopiero mury, a tu już wszystko jest gotowe”. Odbieram również wiele słów uznania za piękno kościoła, są też zdania, że pięknie odrestaurowano kościół
itp. Istotnie kościół jest niezwykły pod wieloma względami –
z zewnątrz wygląda na stary, drewniany, a po wejściu do
środka zaskakuje pięknie wymalowane wnętrze, które pod
względem architektury jest typowo klasyczne, ale posiada
nowatorski wystrój artystyczny, co zawdzięczamy wspaniałej
artystce – Pani Elżbiecie Barbarze Lenart z Krakowa, jak
również całemu zespołowi najwyższej klasy artystów przez nią
dobranemu. Jeszcze raz potwierdza się, że świątynia budowana
w oparciu o pewne klasyczne wzory podoba się wszystkim.
Bywa, że nowoczesne budowle sakralne często czcimy
milczeniem, przede wszystkim ze względu na zamieszkanie w
nich Chrystusa. Wielkie słowa uznania wyraził również Ks.
Bp. Ordynariusz Tadeusz Rakoczy podczas konsekracji naszej
świątyni.
- Jedna z osób odwiedzających kościół
powiedziała mi: "Moim zdaniem ten kościół jest szczególny i
będą się tam działy cuda. Czuję tam jakąś głęboką dobrą
siłę, jakąś Boską atmosferę". Czy Pan spotyka się z takimi
wypowiedziami i czy sam tak myśli?
Adam Kędzierski: - Już samo wybudowanie kościoła pod
wezwaniem „Chrystusa Króla Wszechświata” sugeruje, że jest
to budowla niezwykła. W jej wnętrzu wspaniała figura
Chrystusa Króla, jak uzgodniliśmy z artystą rzeźbiarzem,
mająca dawać wyobrażenie postaci niebiańsko-ziemskiej,
otwarcie poprzez krzyż wejścia do raju, czy postać Matki
Bożej, przedstawionej jak w opisach biblijnych, obrazuje
niezwykłość świątyni. To były założenia, które
przyjmowaliśmy i myślę, że za łaską Chrystusa osiągnęliśmy.
Jeżeli jeszcze dołożę oczywiste, odczuwalne przez nas łaski
Pana Jezusa, z jakimi spotykaliśmy się podczas budowy, to
odczucie głębokiej, dobrej siły, Boskiej atmosfery nie mogą
zaskakiwać ani dziwić. Ja sam wielokrotnie wyrażałem takie
opinie i jestem przekonany, że tak będzie, ale też jestem
przekonany, że mamy dopiero spełnioną jedną część warunku do
oczekiwania cudów, to znaczy wybudowaną materialnie piękną
świątynię. Teraz należy pogłębiać „życie” kościoła, bo
osiągnięte piękno budowli ma pomagać i nastrajać do jej
„ożywienia” i to jest celem, jaki chcemy osiągnąć. Czynić to
będziemy przez uczestnictwo w pięknie i głębi liturgii,
przez udział w sakramentach świętych, adorowanie Pana Jezusa
Eucharystycznego na tle przepięknej, majestatycznej,
zapraszającej i przemawiającej figury, przez modlitwy
uwielbienia i również zapewne zanoszenie wielu próśb przed
Majestat Boży za wstawiennictwem Matki Najświętszej,
Świętych i Błogosławionych. Jestem przekonany, że wiele z
nich zostanie wysłuchanych i spełnionych, bo Pan Jezus
nieustająco jest wśród nas, pochyla się nad naszymi
problemami i spełnia wszystko, co dla nas jest najlepsze.
Trzeba tylko mieć wiarę i zaufanie do Niego i stale mieć
świadomość, że „…nic beze mnie zrobić nie możecie”. I już
właśnie doszliśmy do cudów, które będą się działy na pewno i
głęboko wierzymy, że jest to wolą Jezusa Chrystusa.
W pierwszą niedzielę adwentu, w szóstą rocznicę erygowania
parafii w Ustroniu-Zawodziu, przeprowadzimy Intronizację
Chrystusa Króla, a więc uhonorujemy naszego Króla i Pana.
Będziemy na nowo budować Jego Królestwo w naszej wspólnocie
parafialnej poprzez uroczyste uznanie Jego praw, jak również
zastosowanie ich w codziennym życiu, bo właśnie to jest
istotą Intronizacji Pana Jezusa.
- Serdecznie dziękuję za wspólną
rozmowę i życzę, aby ten kościół przyczyniał się do
wzmocnienia wiary każdego człowieka, który go nawiedzi i
wzrostu chwały Bożej, do realnego przyjęcia Jezusa Chrystusa
jako swojego Pana i Króla. Niech to dzieło przyczyni się do
rychłej beatyfikacji Służebnicy Bożej Rozalii Celakówny i
przyśpieszy dzień Intronizacji Chrystusa Króla w naszym
Narodzie.
foto: Tadeusz Gajewski
Wersje obrazu - poprzednia po lewej i aktualna po prawej.
 
Poniżej artykuł (w oryginale i przetłumaczony na polski) który ukazał się w L'Osservatore Romano (z niewiadomych przyczyn tylko we włoskim wydaniu)
Prof. GIANPAOLO ROMANATO
Profesor historii współczesnej na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Padewskiego.
Członek licznych towarzystw naukowych i akademii. W 2007 roku został mianowany przez papieża Benedykta XVI członkiem Papieskiego Komitetu Nauk Historycznych (Pontificio Comitato di Scienze Storiche) z siedzibą w Watykanie.
|
